KAYBETTİKLERİMİZ “Dünyada her şeyi bir gün acı ile kaybetmek için kazanırız. “der, Friedrich Schiller Bir şapka ve bir şal kalmıştı ondan geriye. Her şey solmuştu bir anda! Tüm renkler kaybolmuşken, onlar tüm ormanda yankılanan kızıl bir çığlık atıyordu. Bir şapka ve bir şal. Orman susmuştu. Ben üşüyordum, orman üşüyordu. Kıpırdayamıyordum, ağaçlardan bir farkım yoktu. Köklerimden bağlıydım toprağa. Tıpkı ona bağlı olduğum gibi. Bağırıyordum, sesim çıkmıyordu, bir ben duyuyordum. Ama o da buradaydı ya, o da duyuyor olmalıydı. Evet, evet duyuyordu, biliyorum. O beni her zaman duymamış mıydı? Konuşmadığım zamanları da duymuştu. Ne dediğimi herkesten önce ve herkesten iyi anlamaz mıydı?…