Son on günlük süre zarfında o kadar karmaşık meselelere tanıklık ettik ki toparlamak zaman aldı. Ama kendi adıma konuyu anlamaya başladım sanırım. Olanların bir kısmı gerçek ama çoğunun ne olduğu belli değil.
Sibel artık aramızda değil. Burası gerçek. Ama geri kalanların ne olduğunu henüz anlayamadım. Sibel parasızlıktan mı bunaldı, toplumun acımasız ve insanlıktan nasibini almamış dangalaklarının adiliklerine mi yenildi, tam olarak çözemedim. Ailesi satın mı alındı, doğruları mı anlatmaya çalışıyorlar; bunu öğrenmenin de imkanı yok. Ama herkesin bir fikri var. Bir kesim bunun yönetime kurulan bir tuzak olduğundan yana hiçbir kuşkusu bulunmuyor. Ailenin üç kuruşa tamah edip bu durumu örtmek isteyenlerle işbirliğini yaptığına inanların öfkesi de dinmiyor. Sanki kişisel haklara saldırı açlıktan daha hafifletici bir ölüm sebebiymiş gibi…
Amerika ile İran arasında olup bitenleri de henüz anlayamadım. Ölen komutan kahraman mıydı, katil miydi? Biz ne zamandır İranlı komutanlar için ağıt yakıyoruz. Komutanları Amerikalılar tarafından öldürülen İranlılar intikam yemini ederken kaç İranlıyı öldürdü? Neyse ki hepimiz Amerika hakkında uzlaşı içindeyiz. Tümüne bakıyorum da Sibel’in gözlüğünün camı etmiyor.
Sonra üniversite yıllarında aç uyuduğum günler geliyor aklıma. Aç uyuyan diğer arkadaşlarım. Okulu bırakmak zorunda kalanlar… Kaybettiklerimiz de tabi…
Ülkedeki açlığın farkına varamadığı her halinden belli olmuş bir ahaliden halk yapmayı umanları düşünüyorum sonra. Sibel’in bir gülümsemesi etmiyor.
Hangisi doğru bilmiyorum. Öğrenciye 1 TL’ye yemek verme yarışına girenler mi, sessiz devletin sesini sakınan büyükleri mi? Meselenin başıyla poposunu birbirinden ayıramayan insanların sosyal medya şövalyelikleri mi?
Her şey ülkenin bir anonim şirket şeklinde yönetilmesi meselesiyle başlamıyor mu? Aradaki farkı yeni mi anlıyoruz?
Sosyal devlet kavramında paydaş vatandaştır. Tek kriter vatandaş olmasıdır. Anonim şirketlerde paydaş sermayedardır. Tek kriter de sermayenin ortağı olmasını sağlayacak koşulları yerine getirmiş olmasıdır. Maaşını ödediği kişiler anonim şirketlerin paydaşı değildir. Müşterisi ve kar ortağıdır paydaş olan. Tabi işlem hacmi oluşturan müşteriden söz ediyoruz. Küçük müşteriyi umursamaz.
Sosyal devlet anlayışını terk etmiş ülkelerde vatandaş müşteridir. Üstelik küçük müşteridir ve gideceği farklı bir seçeneği yoktur. Ona gitmek zorunda olduğunuzu bilen bakkalın sizinle ilişkisini düşünün mesela.
Anonim şirketlerde bir üst seviye maaş alan bir alt seviye maaş alandan tüm hıncını alabilir. İş yerinde rencide eder. Eve çağırır, yiyemediği meyveden ikram eder, duygularıyla oynar. Filmleri de çekilir. Burnunun şekliyle alay eder, karısı güzelse onu elde etmeye çalışırken buna hakkı olduğunu düşünür. Çünkü etik kuralları değer yargıları değil gereksinimler ve temel ihtiyaçlar belirler.
Sibel öldü ama intihar falan etmedi. Diğer insanlar da intihar etmedi. Kendimizi kandırmak istiyorsak on öğrenci seçip lahmacun ısmarlayalım. Ama en aç olanını, en ihtiyacı olanını seçelim. Onun da cihazları vardır. Orman yakıp koalaların üstüne pet şişeyle su da dökülebilir. Koala yok mu dediniz ormanlarımızda? Ben size üstüne su dökecek bir şeyler bulurum. Sorun etmeyin.
Güzel gevezelik ediyorum, farkındayım… zaten gerçek miyim, değil miyim belli değil. Tüm iyi niyetli girişimlerinizin önünde saygıyla eğilerek söylüyorum. Çocuğuna kitap alamayıp intihar eden babayı, açlıktan intihar eden anneyi, öğrenciyi yıllarca fıkralarda başrol oynatan federaller değildi ki.
Özel bir okulun açıldığı ilk güne dönün, özel bir hastanenin açıldığı ilk güne. Bir şeye sahip olmanın kişiyi daha güzel göstermeye başladığı ilk güne. Bir şeyi satın almış birini övüp alamayanı insan yerine koymadığımız ilk güne. Sonra Sibel’i neyin öldürdüğünü bir daha düşünün. Sonra da yarın kimleri öldürmenin mümkün olabileceğine…
