A

ABORJİN: Âşkın sokağından bile geçmediği halde şiir yazan erkek. (Eşref Karadağ)

ACI: Susuzluğun diğer adı; şefkate, aşka ve duyarlılığa mesela…Ya da buna benzemeyen şeylerle ilişki kuramayan faşist eylemler karşısında kalkansız kalma halinin kalpte ve ciğerdeki yakıcı tezahürü. (Yelda Karataş)

AĞIR: Kaldıramamanın, taşıyamamanın, dayanamamanın eşiği; değeri “artık”, oranı “ağrı”. (Alper Ağdaşan)

ÂH: Kalbin ve gözün aynı anda yaş dökmesi. (Açelya Büşra)

AN: Gelip geçen bir sahnedir. (Hülya Altay Atılgan)

ANİ: Anda olan, anda çarpan, anda kalan. (Çağla Meknuze)

ANKA: Yoklukta var eden, varlıkta yok olan içimizdeki bir mucize türü. (Sezen Çiğdem)

AŞ: Menzili açlık olan. (Gültekin Emre)

AŞAĞILIK: Yetenekli, donanımlı, erdemli şairler hakkında iftira atan kişi; komplekslerini aşamamış, kifayetsiz ve kindar şahıs; ahlak ve vicdan duygularını yitirmiş ya da bunlara hiç sahip olamamış mahluk. (Baki Ayhan)

AŞIKNAZ: Bekleten sevgilinin geç kalışından öte telaşsızlığı… (Hakan Cem)

AŞK: Seyyaha eyledikleri bir nefeslik can imiş. (Ali Ekber Ataş)

AŞK: Kaçarken yakalandığımız, kovaladıkça yitirdiğimiz netameli his. (Aslıhan Tüylüoğlu)

AŞK: İki kişinin aynı yalnızlığa sığmasıdır. (Cuma Duymaz)

AŞK: Zamanın kanat sesi, suların güneşidir. (Zübeyde Seven Turan)

AVAZ: Yaz yıldızları yıkılırken yükselen tiz. (Gülçin Sahilli)

AY: Gökyüzünde çember çizen bir hülya… (Fatma Aras)

AYARSIZ: İlkeyle metaforu bazen birbirinin değişkeni gibi kullanıp toplumun yorgunluğundan faydalandığının fark edilmediğini sanan şair… (İsmail Cem Doğru)

AYAZ: Ayrılığın ilk aylarında kalp evinde yaşanan dondurucu soğuk. (Özlem Tezcan Dertsiz)

AYNA: Her şeyi gören, her şeyi ören şey. Yansıması ve kırılmasında ruhun görünür ve görünmezi kendi kendine içine ve dışına dönen evren. Işıkla karanlık arasındaki perde. Şiirin aynası insan, yaşam, gizem ve damlayan kadim bilgi. Ötesi. (Erkut Tokman)

AYRILIK: Yolları kavuşmaya bağlamak ağrısı. (Berna Olgaç)

AYRILIK: Ölçülmesi ve katlanması en zor uzaklık birimi. (İlkiz Kucur)